14 januari 2012
Op tijd naar bed, 22.00, komt het door de zeelucht
of nog steeds wat vermoeid en dus ook op tijd wakker, rond 7 uur om de
plaatselijke zonsopgang te aanschouwen door de ons drie bekende palmen.
Vervolgens langs de stoffige weg richting Esmeralda voor het ontbijt. We moeten
met haar natuurlijk ook afspreken om naar de cantina te gaan. Twee roereieren,
toscino (spek) en bruine bonen en toast en jam. Kijk met zo een ontbijt kom je
gemakkelijk een halve dag verder. Na het ontbijt sloffen we op onze dode gemak,
het is om 10.00 al 30 graden, naar de andere kant van het dorpje om een
voorraad van alles en nog wat in te slaan. Voordeel van een eigen keuken dat we
geregeld zelf wat kunnen kokkerellen, zeker om s’avonds nog iets te eten
tijdens het lezen of kaarten want dat is hier wel frappant voor zo een warm
land, om 21.00 uur vind je niet veel restaurants meer open. De meeste sluiten
ten laatste om 20.00 de keuken, dus geen Spaanse of Griekse eeturen.
De gesmokkelde worsten van Van Melick krijgen een
ereplaats en gelukkig hebben ze Marian niet gesnapt met al de worsten, leverpastei,
etc… in de koffer.
In een van de winkeltjes lopen we een Nederlander
tegen het lijf. Is hier een grote rariteit, want Europeanen vind je hier
meestal niet. Hij was trouwens even verbaasd een Hollandse en een verdwaalde
Belg tegen te komen. Bleek de man en zijn vrouw al 9 jaar een restaurant te
hebben in La Manzanilla, een gehucht op een 20 minuten rijden van Melaque. Gezien
hij en wij boodschappen aan het doen waren, hadden we niet meer tijd om nog wat
verder te praten en Marian wou toch wel graag weten hoe de man hier verzeild
was geraakt J. Na
zijn kaartje van restaurant te hebben gekregen, beloofden op maandag eens langs
te komen daar er dan ook latinomuziek was in het restaurant. 
’s Avonds naar het benefiet voor een meisje van 3
jaar dat nog nooit gelopen had. Het fijne heb ik niet kunnen achterhalen, maar
ik vermoed dat ze een soort laesie had waardoor ze alleen kon kruien. Door
aangepaste (been)prothese kon ze nu voor de eerste keer lopen. En ze genoot van
de belangstelling, dat was haar duidelijk aan te zien. (foto’s van haar). Het
eten was typisch Mexicaans, bruine bonenpaste (zeer lekker en aangenaam pittig
voor Wilfried en voor Marian kan het niet pittig genoeg zijn), kip in pikante
saus, rijst en een soort kool-tomatensalade. Het geheel werd opgeluisterd door
Miquel; muziek voor ieder zullen we maar zeggen, de Amerikaanse klassieker en
racheromuziek. Tijdens benefiet terug veel bekenden ontmoet en na een leuke
avond, zijn we over het strand, met de golven die echt een hels kabaal maken,
maar zeer rustgevend zijn, naar ons hotel gehobbeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten