Cantina

Tijdens de nacht nemen de golven echt in kracht toe. Het niet het zachte ruisen, maar echt harde slagen als de golven breken op het strand. Trouwens de laatste dagen wordt de zee ook ruwer. Naar het schijnt is dit normaal voor deze periode en neemt het in februari zelfs nog toe.

In februari begint hier ook het hoogseizoen en de eerst toeristen, Amerikanen en Canadezen, die hier een weekje of drie blijven komen nu toe. Gewillige prooien voor de verkopers op het strand, want die zien natuurlijk aan de kleur wie er nieuw is :-). De overwinteraars hebben hier al een serieuze tint en die rekken het nog wel tot maart of april om vervolgens als de grootste koude gebroken is terug te keren naar de heimat. Is een beetje zoals het overwinteren in Spanje voor hen, alleen zit je hier toch beter, als je niet echt dringende of belangrijke medische zorgen nodig hebt. Het dichtste ziekenhuis is in Manzanillo, een 70 km van Melaque.

Terug wat inkopen gaan doen, slenteren door de straatjes en de ogen de kost geven. Er is altijd wel iets te zien. Zo hebben we een kraampje gevonden dat lekker en vers fruit verkoopt; kijk dan hoeven we de ananas en papaja niet zelf te slachten. Normaal zijn we toch wel een beetje huiverig van de voedingswaren die aan dergelijke kleine standjes worden verkocht…. J. Maar deze man heb ik toch een paar dagen in de gaten gehouden. Hij heeft nooit meer dan 1 zakje ananas, komkommer, papaja of een soort raap klaar staan en ze gaan snel van de hand. Na wat gepraat te hebben met man besloten dus maar een zakje ananas op zijn Mexicaans te nemen, m.a.w. besprenkelt met lemon, zout en gemalen rode pepers. Apart maar toch wel lekker en Marian nam natuurlijk de stukken met veel pepers en Wilfried had ze toch het liefst wat minder gepeperd. Zo een zakje vers fruit of groente wordt eigenlijk uit het vuistje gegeten.

Verder sjokkelend richting Obregon en op zoek gegaan naar de Tapas bar. Heel Obregon afgedweild en niet gevonden, maar wel terug kennis gemaakt met het echte Mexicaanse leven. De dagen, het leven speelt zich, zoals in menig warm land, vooral af op straat op de plaza. ’s Avonds en vooral in het weekend wordt er op een dergelijke plaza ‘passiando’ gedaan. Flaneren over het plein om te kijken en gezien te worden, allerlei muzikanten doen hun best en sommige omstaanders offreren een tequilla, wat het gitaarspel en de zang niet altijd ten goed komt J.

Voor ons echter geen passiando, maar wel de cantina. Voor een impressie van de Cantina kan ik best naar de foto’s  verwijzen (en de leuke vrouwen zijn trouwens mannen :-)). Een aantal jaren geleden was het echt nog een heuse show, maar nu is het steeds meer afgestemd voor toeristen. Eigenlijk is het geen groezelige Cantina meer. Trouwens was de publieke belangstelling ook niet zo groot en onze gastvrouw Esmeralda liet naar goede Mexicaanse gewoonte meer dan een uur op zich wachten. Geen probleem voor ons. gewoon een bukket bier (emmer met 10 flesjes bier, gekoeld in veel ijs) bestellen en wat eten en we zien wel.

Melaque schijnt trouwens bekender te worden bij de buitenwereld. Terwijl het vroeger vooral de overwinteraars waren en Mexicanen die hier verblijven, zijn er toch steeds meer Amerikanen en Canadezen die voor een korte periode afzakken. Frappant is de hele invasie van Frans-Canadezen die bij de Engelstaligen niet zo geliefd zijn. Het is ook een ander slag en ze lijken idd meer op de Fransen (met hun chauvinisme). Ze kunnen (beter) plezier maken (dan de Engelstaligen), maar zijn ook arroganter en soms brutaler. In ieder benadrukken ze hun aanwezigheid (wellicht de drang van een minderheid?) en zijn ze op zijn zachtst gezegd niet altijd even hoffelijk tegenover de indianen die koopwaar aanbieden.