Mariachi

Door op de foto's te klikken worden ze groter en dus duidelijker.

Het is hier echt warmer dan de voorgaande jaren. Ook de nachten koelen minder snel af, het blijft altijd zo een 22 graden in de nacht. In de morgen is het vaak mistig, een nevel hangt in de verte en de zon heeft moeite om de nevel te verdrijven. Het is wel een speciaal en mooi effect, een sliert dauw op het water met in de verte de rotsen en de meeuwen die krijsen. Rond 9 uur klaart het verder op een begint de zon op volle kracht te schijnen en is het onmiddellijk 30 graden.
We zorgen er dus voor dat we voor 9 uur gegeten hebben, want anders is het zelfs met parasol moeilijk te harden.
Maar goed we mogen niet klagen, de reden dat we hier zijn is natuurlijk het ontvluchten van de natte winter in Nederland. Marge, een bekende uit Canada is vorige week vertrokken met +30 graden en landde in Edmonton bij -30 graden; nou dat is meer dan een temperatuurschok denk ik. 

Na de dode vissen in La Mazanillo zijn er in Melaque nu ook een heleboel aangespoeld. Vooral sardines, maar ook kogelvissen en een soort morenen. Wat navraag in de buurt en de vissers heeft me niet veel wijzer gemaakt, of ze begrepen met wellicht ook niet goed.

Anderzijds zijn er gelukkig nog zeer veel levende sardines, de grote groepen, boil, die omhoog springen en een zilveren schijn geven. Ze worden natuurlijk gejaagd door hun grotere soortgenoten en door meeuwen, stormvogels, reigers en pelikanen die als een pijl in het water plonsen. En dat is niet de enige bedreiging voor de vissen; eens gespot door de vogels komen er plotseling langs alle kanten vissers aangevaren om de netten uit te gooien en hun deel de oogst binnen te halen. Als ze zich verwijderen worden ze altijd op de voet gevolg door pelikanen die weten dat er sowieso vissen terug in het water worden gegooid. En dat is voor hen dan gemakkelijke buit.

Op het strand is er sowieso altijd wat te beleven. Er loopt hier zelfs een schattenzoeker rond en natuurlijk wordt er allerlei waar aangeboden (gelukkig niet de Tunesische opdringerigheid). En heb me hier zelfs laten vangen voor een leuke henna tattoo. Een leuke zwarte inguana... 

Terwijl Marian haar best deed bij de Bingo (zonder resultaat trouwens L) zag ik Jose, de patron, maar op naamkaartje staat manager J, ijverig schrijven en plaatsen toebedelen. Mijn peso viel en ik vroeg hem of hij soms de plaatsen voor de Mariachi aan het verkopen was. Bleek inderdaad zo te zijn en dus maar twee kaartjes gekocht en dezelfde plek als vorig jaar, waar we een goed overzicht hadden. De band was dezelfde als vorig jaar, die kenden we dus al. Op de avond van de Mariachi, typisch Mexicaanse muziek, met toch nog de Oostenrijkse hoempa pa invloed, en bemand door 3 violisten, 2 trompetten en tja, eigenlijk drie gitaren van allerlei formaat. De Mariachi tis trouwens ontstaan in deze deelstaat, Jalisco. Het banket bevatte weer veel lekkere en ook een paar onbekende dingen.

De Mariachi was wel leuk, maar als je de echte Mariachi in Puerto Vallarta of Guadalajara hebt gehoord, dan is het verschil toch groot. Waarschijnlijk ook om de toeristen ter wille te zijn werd er ook gipsy muziek gespeeld. Na het formele einde, bleven Marian en ik natuurlijk hangen met nog een tequila en dan werd het pas echt leuk. De Mexicaanse familie van Jose schoof aan, de toeristen vooraan hadden de kont nog niet gelicht of tafels bij elkaar, nieuwe tafelkleden, eten aanrukken en werd de echte Mariachi gespeeld. In ieder geval hebben we een leuke tijd gehad en waren we naar onze normen hier laat in bed (23.30).

De 21ste hebben we hier rond 14.30u een lichte aardbeving gehad. Marian die even lag te siesten dacht dat ik tegen bed was aangelopen. Nou ik liep wel in de buurt en zag het bed inderdaad schudden en het gebouw trillen. Toch maar snel even buiten gekeken of de zee niet terug trok J. Schade was er niet en dus zeker niet zoals in 1995 toen en veel gebouwen ingestort waren. Het enorme hotel aan het strand is daar nog het levende bewijs van. In elkaar gezakt en nooit meer opgeknapt…..