Cantina

Tijdens de nacht nemen de golven echt in kracht toe. Het niet het zachte ruisen, maar echt harde slagen als de golven breken op het strand. Trouwens de laatste dagen wordt de zee ook ruwer. Naar het schijnt is dit normaal voor deze periode en neemt het in februari zelfs nog toe.

In februari begint hier ook het hoogseizoen en de eerst toeristen, Amerikanen en Canadezen, die hier een weekje of drie blijven komen nu toe. Gewillige prooien voor de verkopers op het strand, want die zien natuurlijk aan de kleur wie er nieuw is :-). De overwinteraars hebben hier al een serieuze tint en die rekken het nog wel tot maart of april om vervolgens als de grootste koude gebroken is terug te keren naar de heimat. Is een beetje zoals het overwinteren in Spanje voor hen, alleen zit je hier toch beter, als je niet echt dringende of belangrijke medische zorgen nodig hebt. Het dichtste ziekenhuis is in Manzanillo, een 70 km van Melaque.

Terug wat inkopen gaan doen, slenteren door de straatjes en de ogen de kost geven. Er is altijd wel iets te zien. Zo hebben we een kraampje gevonden dat lekker en vers fruit verkoopt; kijk dan hoeven we de ananas en papaja niet zelf te slachten. Normaal zijn we toch wel een beetje huiverig van de voedingswaren die aan dergelijke kleine standjes worden verkocht…. J. Maar deze man heb ik toch een paar dagen in de gaten gehouden. Hij heeft nooit meer dan 1 zakje ananas, komkommer, papaja of een soort raap klaar staan en ze gaan snel van de hand. Na wat gepraat te hebben met man besloten dus maar een zakje ananas op zijn Mexicaans te nemen, m.a.w. besprenkelt met lemon, zout en gemalen rode pepers. Apart maar toch wel lekker en Marian nam natuurlijk de stukken met veel pepers en Wilfried had ze toch het liefst wat minder gepeperd. Zo een zakje vers fruit of groente wordt eigenlijk uit het vuistje gegeten.

Verder sjokkelend richting Obregon en op zoek gegaan naar de Tapas bar. Heel Obregon afgedweild en niet gevonden, maar wel terug kennis gemaakt met het echte Mexicaanse leven. De dagen, het leven speelt zich, zoals in menig warm land, vooral af op straat op de plaza. ’s Avonds en vooral in het weekend wordt er op een dergelijke plaza ‘passiando’ gedaan. Flaneren over het plein om te kijken en gezien te worden, allerlei muzikanten doen hun best en sommige omstaanders offreren een tequilla, wat het gitaarspel en de zang niet altijd ten goed komt J.

Voor ons echter geen passiando, maar wel de cantina. Voor een impressie van de Cantina kan ik best naar de foto’s  verwijzen (en de leuke vrouwen zijn trouwens mannen :-)). Een aantal jaren geleden was het echt nog een heuse show, maar nu is het steeds meer afgestemd voor toeristen. Eigenlijk is het geen groezelige Cantina meer. Trouwens was de publieke belangstelling ook niet zo groot en onze gastvrouw Esmeralda liet naar goede Mexicaanse gewoonte meer dan een uur op zich wachten. Geen probleem voor ons. gewoon een bukket bier (emmer met 10 flesjes bier, gekoeld in veel ijs) bestellen en wat eten en we zien wel.

Melaque schijnt trouwens bekender te worden bij de buitenwereld. Terwijl het vroeger vooral de overwinteraars waren en Mexicanen die hier verblijven, zijn er toch steeds meer Amerikanen en Canadezen die voor een korte periode afzakken. Frappant is de hele invasie van Frans-Canadezen die bij de Engelstaligen niet zo geliefd zijn. Het is ook een ander slag en ze lijken idd meer op de Fransen (met hun chauvinisme). Ze kunnen (beter) plezier maken (dan de Engelstaligen), maar zijn ook arroganter en soms brutaler. In ieder benadrukken ze hun aanwezigheid (wellicht de drang van een minderheid?) en zijn ze op zijn zachtst gezegd niet altijd even hoffelijk tegenover de indianen die koopwaar aanbieden.

Mariachi

Door op de foto's te klikken worden ze groter en dus duidelijker.

Het is hier echt warmer dan de voorgaande jaren. Ook de nachten koelen minder snel af, het blijft altijd zo een 22 graden in de nacht. In de morgen is het vaak mistig, een nevel hangt in de verte en de zon heeft moeite om de nevel te verdrijven. Het is wel een speciaal en mooi effect, een sliert dauw op het water met in de verte de rotsen en de meeuwen die krijsen. Rond 9 uur klaart het verder op een begint de zon op volle kracht te schijnen en is het onmiddellijk 30 graden.
We zorgen er dus voor dat we voor 9 uur gegeten hebben, want anders is het zelfs met parasol moeilijk te harden.
Maar goed we mogen niet klagen, de reden dat we hier zijn is natuurlijk het ontvluchten van de natte winter in Nederland. Marge, een bekende uit Canada is vorige week vertrokken met +30 graden en landde in Edmonton bij -30 graden; nou dat is meer dan een temperatuurschok denk ik. 

Na de dode vissen in La Mazanillo zijn er in Melaque nu ook een heleboel aangespoeld. Vooral sardines, maar ook kogelvissen en een soort morenen. Wat navraag in de buurt en de vissers heeft me niet veel wijzer gemaakt, of ze begrepen met wellicht ook niet goed.

Anderzijds zijn er gelukkig nog zeer veel levende sardines, de grote groepen, boil, die omhoog springen en een zilveren schijn geven. Ze worden natuurlijk gejaagd door hun grotere soortgenoten en door meeuwen, stormvogels, reigers en pelikanen die als een pijl in het water plonsen. En dat is niet de enige bedreiging voor de vissen; eens gespot door de vogels komen er plotseling langs alle kanten vissers aangevaren om de netten uit te gooien en hun deel de oogst binnen te halen. Als ze zich verwijderen worden ze altijd op de voet gevolg door pelikanen die weten dat er sowieso vissen terug in het water worden gegooid. En dat is voor hen dan gemakkelijke buit.

Op het strand is er sowieso altijd wat te beleven. Er loopt hier zelfs een schattenzoeker rond en natuurlijk wordt er allerlei waar aangeboden (gelukkig niet de Tunesische opdringerigheid). En heb me hier zelfs laten vangen voor een leuke henna tattoo. Een leuke zwarte inguana... 

Terwijl Marian haar best deed bij de Bingo (zonder resultaat trouwens L) zag ik Jose, de patron, maar op naamkaartje staat manager J, ijverig schrijven en plaatsen toebedelen. Mijn peso viel en ik vroeg hem of hij soms de plaatsen voor de Mariachi aan het verkopen was. Bleek inderdaad zo te zijn en dus maar twee kaartjes gekocht en dezelfde plek als vorig jaar, waar we een goed overzicht hadden. De band was dezelfde als vorig jaar, die kenden we dus al. Op de avond van de Mariachi, typisch Mexicaanse muziek, met toch nog de Oostenrijkse hoempa pa invloed, en bemand door 3 violisten, 2 trompetten en tja, eigenlijk drie gitaren van allerlei formaat. De Mariachi tis trouwens ontstaan in deze deelstaat, Jalisco. Het banket bevatte weer veel lekkere en ook een paar onbekende dingen.

De Mariachi was wel leuk, maar als je de echte Mariachi in Puerto Vallarta of Guadalajara hebt gehoord, dan is het verschil toch groot. Waarschijnlijk ook om de toeristen ter wille te zijn werd er ook gipsy muziek gespeeld. Na het formele einde, bleven Marian en ik natuurlijk hangen met nog een tequila en dan werd het pas echt leuk. De Mexicaanse familie van Jose schoof aan, de toeristen vooraan hadden de kont nog niet gelicht of tafels bij elkaar, nieuwe tafelkleden, eten aanrukken en werd de echte Mariachi gespeeld. In ieder geval hebben we een leuke tijd gehad en waren we naar onze normen hier laat in bed (23.30).

De 21ste hebben we hier rond 14.30u een lichte aardbeving gehad. Marian die even lag te siesten dacht dat ik tegen bed was aangelopen. Nou ik liep wel in de buurt en zag het bed inderdaad schudden en het gebouw trillen. Toch maar snel even buiten gekeken of de zee niet terug trok J. Schade was er niet en dus zeker niet zoals in 1995 toen en veel gebouwen ingestort waren. Het enorme hotel aan het strand is daar nog het levende bewijs van. In elkaar gezakt en nooit meer opgeknapt…..

La Manzanilla

16 januari 2012

De volgende morgen op tijd op want Wilfried ging met Tom gaan wandelen om de weg te verkennen naar Cuastecomates (of zoiets). Een plaatsje aan de overkant van de heuvel, waar het prachtig toeven moet zijn. Een van de komende dagen willen we hier naar toe wandelen, en dan weet ik tenminste de weg.
We zijn vorig jaar ook op pad geweest en aan de verkeerde kant uitgekomen en dat allemaal zonder water :-(. Na een snelwandeling met Tom kwamen we op de heuvel en niet aan de kant dat ik dacht. Zal wel dat we vorig jaar de weg kwijt waren.

s’Avonds namen we samen met Lis de bus naar la Manzanilla waar onze Hollandse vriend zijn restaurant Jolandas heeft. De bustocht is op zich een belevenis. De bus slingert de heuvels in, een slakkengang bergop, met een vaart bergaf dat ik soms de neiging heb om mee te remmen, gezien de staat van de bus J. In ieder geval kwamen we veilig beneden en draaiden we langs de krokodil af richting La Manzanilla. Na even zoeken langs het strand kwamen we bij de Nederlander terecht.

Opvallend op het strand waren de vele dode vissen die aangespoeld waren, kogelvissen, een soort morene etc… Eigenaardig, lijkt wel of zo door iets vergift zijn. Hebben we nog nooit gezien.

Na ons geïnstalleerd te hebben, ditmaal niet in het zand, want zandvlooien, of andere beesten hadden ons al goed te pakken gekregen… van de jeuk dus maar te zwijgen. Morgen toch een zalfje gaan halen; thuis genoeg van al dat spul, maar natuurlijk vergeten, net zoals de sandalen en andere dingen. Tja, komt er natuurlijk van in een hurry de koffers te pakken J. De man, Hollander had het goed voor elkaar en inderdaad had hij allerlei Indonesische gerechten, maar ook lekkerbekjes. Marian en Lis wilden deze wel proberen en inderdaad een soepel visje met een bierdeeg-korstje J.

Ondertussen kwam Marian ook te weten hoe de man hier verzeild was. Bleek dat ze, hij en zijn, vrouw aan een wereldreis waren begonnen en vanuit Nederland, over Pakistan naar India waren gereden. Van daaruit naar Thailand met vliegtuig en vervolgens verder getoerd in Cambodja en Laos. Toen overgestoken naar Australië om daar te toeren en vervolgens motoren op de boot en zij op vliegtuig naar USA, waar ze in Los Angeles aankwamen. Daar was het te koud en dus de kust maar gevolgd Mexico in, tot ze 9 jaar geleden in La Manzanilla aankwamen. Hier besloten ze maar wat te gaan werken want de centjes waren op en zo gezegd zo gedaan, een restaurantje begonnen en dat beviel en liep goed en dus zitten ze hier nog. http://www.jolandasrestaurante.com/. Na een half uur wachten hielden we zelf maar een taxi aan en met een flinke vaart ging het richting Melaque. 

sunset in La mMnzanilla

Obregon

Zondag 15 januari 2012

Zondagmorgen op tijd op en rond 7.30 met een kop koffie, spek en eieren in de pan geslagen en al kijkend over het strand ontbeten; de indiaanse vrouwen gaan al op pad om spulletjes te verkopen, terwijl vissers de laatste vangst binnenhalen.

Voor de Mexicanen is het weekend en al snel zie je allerlei families gepakt en gezakt toekomen die een dagje op het strand verblijven. Alles wordt dus aangesleept etenswaren, veel drank en natuurlijk ook de koelbox gevuld met ijs, want anders zijn de biertjes na een 30 min al niet meer te drinken (te warmJ). Weldra zullen de muzikanten zich op strand beven om tegen een schappelijk prijsje, afhankelijk met hoeveel ze zijn, een serenade ten beste te geven.

Tegenover ons liggen wee grotere boten met een soort sleepnetten; later op de dag hoorden we dat de boten op garnalen visten. En uitzonderlijk lag er in de baai een soort marineschip of politieboot op jacht naar?? ..heb ik niet kunnen achterhalen.

Na het ontbijt gingen op pad richting Obregon en weer een heleboel winkeltjes en stalletjes waar van alles te koop is. En natuurlijk hebben we leuke dingen gezien en gekocht … Marian een roze bloes en een wit pakje en Wilfried een soort equadorbroek in een indiaanse winkel. Ze hebben hier ook prachtig aardewerk, maar allemaal veel te zwaar om mee te nemen natuurlijk. Ook uitgekeken voor een bedsprei maar dat wordt natuurlijk een probleem om de goede maat te vinden. Trouwens, we moeten toch eerst maar eens mailen om de maat van dat bed op te vragen J. Een twijfelaar is natuurlijk wat anders dan een bed van 2 bij 2.40.

constructie van een palapa

Dan maar verder Obregon ingewandeld; hier leven vooral Mexicanen, die in Melaque een zaak hebben. En soms is het hier minder veilig in de late uurtjes en zo is er nog een Canadees vermoord een aantal weken geleden. Maar goed dat gebeurd ook wel eens in Heerlen, Landgraaf en waar niet. (artikel van moord).

Moe van het sloffen langs de stoffige wegen besloten we maar bij onze overbuurman te dineren, mr. Froys, die nu van de mean street naar de beach was verhuisd. Maar gekozen voor een verassing, maw we wisten niet wat we bestelden, zelfs Marian met haar beste Spaans kon er niet achter komen. Het smaakte goed. maar een beetje flets.

Verkennen en inkopen

14 januari 2012

Op tijd naar bed, 22.00, komt het door de zeelucht of nog steeds wat vermoeid en dus ook op tijd wakker, rond 7 uur om de plaatselijke zonsopgang te aanschouwen door de ons drie bekende palmen. Vervolgens langs de stoffige weg richting Esmeralda voor het ontbijt. We moeten met haar natuurlijk ook afspreken om naar de cantina te gaan. Twee roereieren, toscino (spek) en bruine bonen en toast en jam. Kijk met zo een ontbijt kom je gemakkelijk een halve dag verder. Na het ontbijt sloffen we op onze dode gemak, het is om 10.00 al 30 graden, naar de andere kant van het dorpje om een voorraad van alles en nog wat in te slaan. Voordeel van een eigen keuken dat we geregeld zelf wat kunnen kokkerellen, zeker om s’avonds nog iets te eten tijdens het lezen of kaarten want dat is hier wel frappant voor zo een warm land, om 21.00 uur vind je niet veel restaurants meer open. De meeste sluiten ten laatste om 20.00 de keuken, dus geen Spaanse of Griekse eeturen.

De gesmokkelde worsten van Van Melick krijgen een ereplaats en gelukkig hebben ze Marian niet gesnapt met al de worsten, leverpastei, etc… in de koffer.

In een van de winkeltjes lopen we een Nederlander tegen het lijf. Is hier een grote rariteit, want Europeanen vind je hier meestal niet. Hij was trouwens even verbaasd een Hollandse en een verdwaalde Belg tegen te komen. Bleek de man en zijn vrouw al 9 jaar een restaurant te hebben in La Manzanilla, een gehucht op een 20 minuten rijden van Melaque. Gezien hij en wij boodschappen aan het doen waren, hadden we niet meer tijd om nog wat verder te praten en Marian wou toch wel graag weten hoe de man hier verzeild was geraakt J. Na zijn kaartje van restaurant te hebben gekregen, beloofden op maandag eens langs te komen daar er dan ook latinomuziek was in het restaurant.

’s Avonds naar het benefiet voor een meisje van 3 jaar dat nog nooit gelopen had. Het fijne heb ik niet kunnen achterhalen, maar ik vermoed dat ze een soort laesie had waardoor ze alleen kon kruien. Door aangepaste (been)prothese kon ze nu voor de eerste keer lopen. En ze genoot van de belangstelling, dat was haar duidelijk aan te zien. (foto’s van haar). Het eten was typisch Mexicaans, bruine bonenpaste (zeer lekker en aangenaam pittig voor Wilfried en voor Marian kan het niet pittig genoeg zijn), kip in pikante saus, rijst en een soort kool-tomatensalade. Het geheel werd opgeluisterd door Miquel; muziek voor ieder zullen we maar zeggen, de Amerikaanse klassieker en racheromuziek. Tijdens benefiet terug veel bekenden ontmoet en na een leuke avond, zijn we over het strand, met de golven die echt een hels kabaal maken, maar zeer rustgevend zijn, naar ons hotel gehobbeld.

Melaque - 13-10-2012

Zo eindelijk richting Melaque, het echte Mexico. De koffers waren nog gepakt en nu richting receptie upstairs om af te rekenen en de taxi naar Melaque te bestellen. Marian met de handbagage en Wilfried (de ezel J ) met de twee koffers naar boven; gelukkig geen trappen.

De taxi arriveert en voor de eerste keer in Mexico hebben we een vrouwelijke chauffeuse, dan nog wel van Argentinië, en die scheurde er behoorlijk op los. Marian vooraan pratend met onze chauffeuse over allerlei familietoestanden. Wilfried achteraan, zo kon ik goed schuiven van links naar rechts om foto’s te nemen. Onderweg zagen de gevolgen van de tornado Jova…, hele stukken weg waren weggeslagen… dus even voorzichtig met de taxi.

Aangekomen in het hotel liet onze leuke chauffeuse zich van de andere kant zien en bleek de prijs een afzetterprijs te zijn. Tja, eigen schuld, dikke bult, we hadden de prijs even van te voren moeten checken. Van de 650 die hotel ons vertelde, bleek plotseling ocho ciento cinquenta (850) te zijn. Ik ken natuurlijk geen Spaans J en vroeg ocho ciento en gaf dus ocho cienta (800); kijk de fooi had ze al goed bijgeteld.

Inchecken in ons hotel ging op de gebruikelijke Mexicaanse wijze. Het appartement was nochtans besproken, maar Mexico zou Mexico niet zijn moest het allemaal gaan zoals gedacht. Na het bijstellen van de datum, tot 3 februari en niet 13 februari, liet de eigenaar met veel acteertalent zijn generositeit blijken door geen 600 peso maar slechts 400 peso voor het appartement (dachten wij althans) te vragen. Dus wij ook blij, we hadden voordien al eens 650 en 700 betaald, en nu 400???? Ik stelde me al vraagtekens, want een appartement met balkon en zicht op zee, 4 bedden, een keuken etc…. dat leek wel een verdacht goede deal. Zou het toerisme zo slecht gaan? Op de sleutel zagen we dat het appartement 18 was. Marian voorop met de handbagage, ik achter met de twee koffers J naar de eerste verdieping. Het appartement dat ons voor ogen stond had echter nummer 31, dus geen 18, het appartement van vorig jaar 32 en meeste rechtse 33? Dus koffers laten staan en een verdieping hoger, hier was het dus ook niet. Marian dan maar op zoek gaan naar nr. 18 en dat bleek op de benedenverdieping te liggen en was ….. geen appartement met zeezicht maar een tweepersoonskamer. Dus Marian maar naar onze chef om duidelijk te maken dat dit het niet was en bijgevallen door een juffrouw die ons van vorig jaar nog kende. Gelukkig was het appartement dat we vorig jaar hadden nog vrij en konden we hier intrekken. Alleen mucho problemas voor onze chef die de prijs had gemaakt; moet natuurlijk meer zijn, begrepen wij ook natuurlijk, maar hij moest toch nog even nadenken, want hij had ons natuurlijk al blij gemaakt J.

Dus eind goed al goed, snel onze koffers uitpakken want Marian had om 13.00 al afspraak bij de Bingo bij Concha del mar. Is het punt waar bekenden zitten en zo zijn we onmiddellijk op de hoogte van het reilen en zeilen en weten we wat, waar te doen is. Het is trouwens frappant hoe vaak restaurants, echte bars heb je hier eigenlijk niet, van plaats veranderen. Vaak heeft het te maken  dat bij succesvolle zaken, de eigenaars de huur verhogen om zo veel mogelijk mee te pikken van het succes of ze de uitbaters mogen dan ophoepelen  en dan gaan ze het zelf doen, denkend dat ze het evengoed kunnen. Het laatste geval loopt voor 99% uit op een fiasco en menige zaak staat na een jaar leeg en vervolgens komt het verval…

De eerste dag speelt Wilfried ook maar een rondje Bingo mee. Twee kaartjes is voldoende, anders is de eerste dag al een stress dag om de goede nummertjes niet te missen. De geluidsinstallatie is namelijk alles behalve alles, Engels en Spaans toch even wennen. Marian kan 6 kaarten aan, en een goede bekende iets verder heeft er zelfs 12 J.  Judi, een Canadese van amsterdamse afkomst had al twee kaartjes gereserveerde voor een benifiet. Dus morgen naar de benifiet.Na de Bingo een aantal bekenden ontmoet, nog iets gedronken en vervolgens naar las Palmas om pulpu (inktvis) te gaan eten.  Pech, vandaag geen pulpo, dus maar advies gevraagd aan de ober en die raadde ons de verse vis aan. Ondertussen hoorden we dat de patron ziek was, hopelijk vertaalt zich dat niet in de kwaliteit. De patron hield vanuit zijn ligstoel en met gitaar op de schoot alles goed in gaten en deelde vanuit zijn stoel ook de bevelen uit. Een bijkomend voordeel om hier te eten is dat ik kon checken of de code van de internetverbinding nog dezelfde was. Dit bleek inderdaad zo te zijn en dus hebben we een internetverbinding op onze balkon (hotel ligt schuin tegenover).

Manzanillo

11-13 februari 2012

Op tijd op vandaag en met de shuttle naar de luchthaven. Inchecken, douane etc. ging allemaal vrij vlot en toen boarding om 8.45, aan dezelfde balie voor Colima (8.30). Eindelijk aan de beurt, neen, neen dit is Colima, Mazanillo komt straks aan balie 2. Wij naar balie 2, waar we samen met Victor als eerste stonden. Colima bleef maar boarden, zegt de man doodleuk, neen is balie 1 geworden. We konden nog lang bij 2 staan, maar goed, de Mexican way went snel J. Eenmaal in het kleine propellertoestel verliep de vlucht naar wens en na 1.30 landen we in Manzanillo, een kleine luchthaven in de staat Jalisco.

De warmte overvalt ons onmiddellijk net zoals de welwillende taxichauffeurs die ons allemaal for the best en cheapest price naar het hotel willen brengen.

We weten echter beter en gaan naar het loket aan de uitgang, trouwens bij elke luchthaven in Mexico, is een dergelijk loket, en melden ons waar we naartoe willen. Hier hebben ze inderdaad de best price. Vervolgens reden we richting hotel, een 40 km van de luchthaven en de bekende taferelen trokken voorbij.

De kleine, kleurrijke kraampjes met fruit, gebruiksvoorwerpen en eettentjes. Ik kon de tortillas en salinas (koriander) al ruiken.

De taxichauffeur was zeer onderhoudend, mede door de kennis van Marianes Spaans. Hij vertraagde op de plek waar zijn huis stond om ons te wijzen op de verwoesting die de orkaan Jova heeft had aangebracht. Alles overspoelt tot op een hoogte van 1 meter, ook het huisje van onze taxichauffeur met hebben en houden, was hieraan niet ontkomen. Zullen we straks maar wat extra fooi geven J.

In Mazanillo, de berg op, langs het uitgestrekte golfresort naar onze verblijfplaats Dolphin Cove inn. Na een paar verkeerde afslagen en eens te zijn voorbijgereden arriveren we, een dagje later dan gepland, om 11 uur dan op onze bestemming.

De kamers, apperments liggen tegen een bergflank met een prachtig zich op de baai. Het gevolg van het prachtig uitzicht in de hoogste appartementen is wel dat we talloze trappen moeten lopen (gelukkig geen Nepalese toestanden) om restaurant en bar te bereiken, die natuurlijk op het laagste niveau lagen. Maar we hebben een prachtig uitzicht en bij klimmen een goed excuus (de tuin en baai bewonderen) om af en toe naar adem te happen J. De kleurrijke schakeringen van rode, gele, oranje, paarse etc. bloemen en de uniek gesnoeide struiken zijn een streling voor  het oog.

Na een verkenning van het hotel en een drankje aan de bar, terug naar boven geklauterd en met de taxi naar de plaza de Manzanillo. Hier wat rond gekuierd, veel was er eigenlijk niet te zien, en gelukkig bij de 5^de ATM toch pesos kunnen downloaden. Zo, met wat centjes op zak voel ik met toch veel beter. Veel restaurants waren er hier niet en dus besloten we maar te in het hotel te eten.

Het happy hour, gedurende 4 uur, was net voorbij en de gevolgen waren bij menige Canadese dame en heer meer dan duidelijk J. De volgende dag even langs het strand gewandeld en wat andere oorden bezocht in de buurt. Opvallend de rust en de weinige toeristen die hier in deze resorts zijn. De crisis en het minder goede (gevaarlijke) imago van Mexico doet het toerisme toch geen deugd.

Ons resort, prachtig, unieke ligging, luxe…. maar toch niet echt onze stijl. De echte Mexicanen, indianen, straatventers, muzikanten ontbreken; het groezelige reilen en zijlen van het dagelijkse leven, datgene wat het reizen voor ons boeiend maakt, mis je toch in een dergelijk resort.

  Uiteindelijk was het goed, maar toch wel blij dat we na 2 dagen konden doorreizen naar Melaque een 70 km noordelijker.